Όταν μιλάµε για πολιτική παρακμή, αναφερόμαστε στην αδυναμία μιας συλλογικότητας να υπάρξει ως πόλις: «Πόλις» ονομάστηκε ο τρόπος που χάρισαν οι «θεοί» στους ανθρώπους, προκειμένου να συνυπάρχουν με τάξη, αρμονία, κοσμιότητα. Είναι ενεργός μίμηση η πολιτική του «τρόπου της του παντός διοικήσεως», μιμείται (δηλαδή αναπαράγει) την ευταξία και την κοσμιότητα…
Κάθε οργανωµένη σε «κράτος» κοινωνία σήμερα χρειάζεται για να λειτουργήσει δημόσιους λειτουργούς: υπαλλήλους μισθοδοτούμενους από το δημόσιο χρήμα, οργανωμένους σε υπουργεία και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Οι πολίτες που προσλαμβάνονται για να υπηρετούν τις κοινές ανάγκες και στοχεύσεις, κρίνονται, διαβαθμίζονται, ιεραρχούνται τόσο οι ευθύνες και αρμοδιότητές τους όσο και οι προνομίες…
Θα μου επιτραπεί να αμφιβάλλω, αν υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα πολίτης, έστω και ένας μοναδικός, που να ξέρει τι ψηφίζει, όταν πηγαίνει στην κάλπη. Σίγουρα ψηφίζει ένα κόμμα, αλλά το ερώτημα είναι, σε ποιες πολιτικές συγκατατίθεται ψηφίζοντας το συγκεκριμένο κόμμα: Αν διάβασε ποτέ τις ιδρυτικές διακηρύξεις, το πολιτικό πρόγραμμα, τις…
Σε δύο μήνες λήγει η επετειακή χρονιά – διακόσια χρόνια από την επανάσταση του 1821. Θριαμβολογήσαμε για τον τότε ξεσηκωμό, μέτρια ευτυχώς αλλά και σαφώς δίχως επίγνωση ότι απλώς «μεταλλάξαμεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης). Κανένας θρήνος για τη χαμένη – ξεχασμένη αυτοκρατορία του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού, τον καημό της Ρωμιοσύνης. Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς…
Στη σημερινή Ελλάδα, κάθε κυβέρνηση κρίνεται προτού ορκιστεί, κρίνεται από τη σύνθεσή της. Η σύνθεση αποκαλύπτει αν η κυβέρνηση συγκροτήθηκε για να παραγάγει έργο ή για να εξασφαλιστούν εσωκομματικές ισορροπίες, να εξοφληθούν υποχρεώσεις έναντι οικονομικών υποστηρικτών, να ικανοποιηθούν ξένες πρεσβείες, να κολακευτούν εκλογικές περιφέρειες. Στο απολυταρχικό καθεστώς της πρωθυπουργικής μοναρχίας…