«Το κράτος έχει συνέχεια». Η φράση ηχεί (και λειτουργεί) σαν πολιτική προστακτική. Αλλά με εκκρεμή την απάντηση στο ερώτημα: Συνέχεια του κράτους είναι η συνέχεια της εκφρασμένης βούλησης των πολιτών ή η συνέχιση ισχύος αποφάσεων του κοινοβουλίου υπερψηφισμένων με διαφορά ελάχιστων ψήφων; Η λογική της εμμονής στη «συνέχεια» του κράτους…
Εύγλωττη φωτογραφία: Καμιά τριανταριά εφηβάκια, μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου, κάθονται αποκαμωμένα στα σκαλοπάτια, μπροστά από την κλειδωμένη, με αλυσίδα και λουκέτο, εξώθυρα του σχολειού τους. Δίπλα σε κάθε απαυδησμένο παιδί, ακουμπισμένη μια μικρή, με ξύλινη λαβή, κόκκινη σημαία. Οχι χειροποίητη. Σαφέστατα και αυτονόητα, τις ομοιόμορφες κόκκινες σημαίες τις έχει μοιράσει…
Στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι μάλλον φανερό ότι η ελληνική πλευρά αποφεύγει να μιλήσει για το παρελθόν, αποφεύγει τη γλώσσα της Ιστορίας. Ο,τι συζητείται, είναι πρόβλημα τωρινό, επικαιρικό, άσχετο με καταβολές στο παρελθόν των δύο λαών. Ανάλογη παράκαμψη της Ιστορίας διαφαίνεται και στις ισραηλινο-γερμανικές σχέσεις. Εκεί όμως η…
Τόσο οι φίλοι της χώρας μας (αν πραγματικά υπάρχουν) όσο και οι επίβουλοι, γνωρίζουν εμπεριστατωμένα την παρακμή μας – την αποδιοργάνωση και κωμική αναποτελεσματικότητα θεσμών και δομών της κρατικής μας συλλογικότητας. Κατά την ιστορική νομοτέλεια, «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» – όταν ξεριζωθεί και καταπέσει η περήφανη δρυς, καθένας, πέρα από αισθήματα…
Ακόμα και την εμπλοκή σε πόλεμο (τη θυσία της ζωής άγνωστου αριθμού πολιτών και την καταστροφή μικρού ή μεγάλου μέρους της κοινωνικής περιουσίας) την αποφασίζουν οι επαγγελματίες της εξουσίας, όχι η κοινωνία των πολιτών. Αποκλείεται θεσμικά να είναι η δημοκρατία αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα. Συνεχίζουμε να αποκαλούμε «δημοκρατία» την πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία…