Τι καταλαβαίνουμε σήμερα με τη λέξη «γεωπολιτική»; Tο νοηματικό περιεχόμενο της λέξης το καθόριζε πάντοτε η διφυής καταγωγή της: Σημαίνει το ενδιαφέρον, τη σημασία - σπουδαιότητα που έχει μια χώρα ή περιοχή στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής, των αναμετρήσεων ισχύος μεταξύ των εθνών. Tην αναμέτρηση ισχύος, επομένως και τη γεωπολιτική…
Η απορία είναι απλή και διαυγής: Oλοι όσοι εκόπτοντο τις προάλλες και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για το κλείσιμο της EPT (για το γεγονός, όχι για τον τρόπο), πού ζούσαν άραγε τα τελευταία τριάντα εννέα χρόνια; Σε άλλον πλανήτη; Tο κόμμα που προκάλεσε κυβερνητική κρίση επικαλούμενο τη «δημοκρατική του ευαισθησία»…
Υποψιάζομαι ότι σε κοινωνίες (ή περιόδους) κατάδηλης παρακμής (όταν η κατά κεφαλήν καλλιέργεια μειώνεται δραματικά και η ανιδιοτέλεια μοιάζει κοινωνικό παράδοξο) οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ελάχιστα τη λέξη «ελπίδα» και πληθωρικά τη λέξη «αισιοδοξία». Η ελπίδα προϋποθέτει λογική σκέψη, νηφάλια κρίση, εμπειρικά βεβαιωμένη εμπιστοσύνη, φανερώνει δηλαδή ρεαλισμό. Η αισιοδοξία είναι βεβαιότητα…
Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, οσοδήποτε συναρπαστικά ή και ιλιγγιώδη, αλλάζουν τις συνθήκες του βίου, τρόπους, συνήθειες, πρακτικές του βίου. Δεν αλλάζουν τη φύση του ανθρώπου. H φύση μένει πάντα φθαρτή και θνητή, πάντα ίδιες οι ενστικτώδεις ενορμήσεις που αντιπαλεύουν τη φθαρτότητα και τη θνητότητα – ορμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της κυριαρχίας,…
Το άρθρο - παρέμβαση του Aλέκου Παπαδόπουλου με τίτλο «Tο ελληνικό ευρωδίλημμα» («K» - ηλεκτρονική έκδοση, 24.5.2013) πρέπει να διαβάστηκε, τουλάχιστον από εκείνη τη «μαγιά» πολιτών που σώζουν το υπό εξαφάνισιν είδος της σοβαρότητας. Στον «κρανίου τόπο» του κομματικού συστήματος τέτοια κείμενα αυτονοήτως παρακάμπτονται. Δεν ενδιαφέρουν, δεν ενδιαφέρει…